SCOURGE OF CHARACTER

at one talk that i attended, we were reminded of Johari's window. it pertains to a reality of how much one knows himself, how others know him, and how much no one knows anything at all. we are encouraged to change everything so that doubting oneself (or being doubted) would be no problem at all.

but it ain't that easy. as far as i know (though i can't say i tried).

how would you discover the remainder of your character if everyone would not just cooperate? how would you solve the dilemma of a man when other people do not even bother confront him with his own evil? how would you know you're stupid when you're too dumb to figure it out?

agh, everything is just plain wrong. no one just couldn't understand the reality of a life that has to be left drifting with the unpredictable currents of the ocean.

in short, it's the challenge in seeking beyond the truth in finding who one really is.

there are the backfighters. they had all the glory telling other people your mistakes and how they dislike you, but they never had the guts to shove it all to you face-to-face.

they are crabs. arrogant to their own way of thinking. these wimps might not even have the slightest ideas that other third-persons are also traitors.

far more trying-hard quixotic are the all-knowing wizard impostors. the answers to everything are the wits of the mind, and it's not difficult for them to manipulate others' weaknesses into meer dots. they're the meanest crabs that only look down upon those they step upon. sadly, his mind does not stop from racing into lunacy.

and then comes the advantageous user. it's in your absence of consciousness that kept you attached to other people to 'help' you along the way. you tend to depend on them even at the most minimal effect of change. you thoroughly believe that you do not mean harm, until one of your company notices that things are going out of hand.

you make it a point that everyone would take a liking for you, their affection is yours. and it's in your conviction that you get to know yourself more through others.

dead wrong, sir. again, you depended on them. it's such a pity that you could not convince yourself into a journey of your own and try to understand the minor role that others could play. they are not the storytellers, neither do they rephrase everything for you.

only a dying knight would let others do the uncovering of his own armor. such a weakling would be an idiot if he did not even attempt to fight the fear of his own blood.

there would be no end to this agony of man. it is the punishment of the misunderstood. even the sending down the prophets would be of no use, for they would not be listened to.

is there a way? the nirvana of the self is nowhere. meditation would not be enough to understand a design so grand that you have to see the others' own need to be helped.

no man is an island. if he does not find the trust he's looking for among his companions, then he won't be able to trust himself. the clouds of doubt and fear will overshadow the voyage of truth. and a sad fate of his own blindless could led him to his unsatisfying death.

how long should one wait? it's not in the choosing of friends, it's believing in yourself that you've got the right people to carry you through. and at the same time, make them believe that you'll do the same for them. no backfighter, no abusive user. everyone's a shipmate.

...but sometimes, it's too late to realize this.

THE PEOPLE TRAP

i'm still trapped in a world full of crap. everything i've tried to make the changes did not work out as planned. and so far, it only gets colder and worse.

the people here do not understand the essence of growing up. they have no idea what torture they are already doing to themselves, blinded by pride and deceit. it's killing them alright, but they never give a damn about it.

these men and women do not ever bother to learn from their mistakes. they believe they have never done anything wrong, ever. and it's not even them who will pass down judgment, because they insist on going with the flow of the universal fate.

what's with these people who fully depend on the world's grand design? how can one confide himself to something he could not even hold with his own two hands?

something's really crazy with these people. and there was nothing i hoped for here. they're realling convinced, and i just couldn't stop them.

i now have to escape, save myself. but i'm trapped...

LIMIT BREAK

i found it extremely uncomfortable upon realizing that putting up an extra effort could be a waste of time. to the most of what i've been trying to do, worthless they seem to be... expecially in the eyes of the mischievous and judgmental others.

this is not an expression of depression. rather, a big sigh to a clear blue sky that never understands. the worse part of it is that i am forced to compromise for its own sake.

at a moment i would observe these finished, put up a smile but later on take pity upon them. for time will not even allow them to breathe the world they are expected to step into.

i have to do something. but oppose to all these, i have to make things my way.

SIYA NG NAKARAAN

nakakawala ng ganang gumawa ng entry dito sa blogspot, ang hirap kasi magmodify ng layout eh. hindi ko tuloy maramdaman yung "urge" para gumawa o magsulat ng bago.

ang daming bumabagabag sa isip ko itong mga nakaraang linggo. sa sobrang dami hindi ko malaman kung ano ang uunahin ko't pagtutuunan ng pansin. marahil ay narinig mo na itong reklamong ito dati pa, pero hanggang ngayon kasi wala pa rin akong napatutunguhan.

binigyan ako ng isang napakahabang panahon para makapag-isip, balikan ang oras at tignan ang mga taong nakasama ko sa mga sandaling iyon. kadalasa'y may mukha ng isang kaibigan na tila hindi mabura-bura sa alaala ko. tapos na kung anuman ang namagitan sa'min noon, pero tila yata hanggang ngayon hindi ko matanggap ang kinahinatnan ng pagsasama namin.

akala ko tapos na. kaya ko na muling itakbo sa ayos ang buhay ko, naghilom na ang sugat at hindi na kailangang pansinin pa ang naging peklat na idinulot nito.

bakit kaya sa tuwing kasama ko ang iba'y nagagawa ko namang iwanan ang masamang nakaraan, ngunit sa panahong nakapag-iisa ako't nagmumuni-muni'y siya ang naipipinta ng aking isipan?naguguluhan ako. pinilit kong maniwala na hindi ko na siya kailangan, kahit masakit. ang kontrata ng aming pagkakaibigan ay napawalang bisa na, wala ring silbi kung pipilitin kong "i-renew" pa iyon. siya rin ang umayaw at lumayo.

siya marahil ang idadahilan ko kung bakit ako madalas malungkot at tila wala sa tamang direksyon sa buhay. siya ang sisisihin ko kung mawalan ako ng inspirasyon para gumawa ng mga bagay na ikatutuwa ng lahat. siya ang ituturo kong maysala sa pagnakaw ng malaking bahagi ng buhay ko...

siya lang, wala ng iba. ang puno't dulo ng lahat ng pagsisisi ng pinagdaraanan ko. hindi nga ba siya ang lumapit sa'kin noon dahil kailangan niya ako? tinanggap ko kung anuman siya, nagtagal at gumanda ang pagsasama. ngunit sa isang iglap, nawala.

mahal ko na yata siya. hindi ko alam. pero siguro nga.

TULAD SANA NG DATI, KAIBIGAN

ganun talaga ang takbo ng buhay, hindi mo maintindihan. sa paglipas ng panahon, kahit sabihin na nating sandali lang ang mga nagdaang linggo, wala na talagang nakakaalam kung ano ba talaga ang nangyayari sa bawat isa sa atin.

isang kaibigan ang aking nakilala. hindi naglaon, nagkahiwalay din kami ng landas na tinahak. walang pinag-usapan, nangyari na lang. tapos.

kung tutuusin, hindi ito ang unang beses na nangyari sa buhay ko (o maski na sa kahit kaninong nakaranas na ganitong sitwasyon). maraming tao ang ating makikilala at sadyang dadaan lang sa buhay natin. hindi natin mahuhulaan kung kailan sila magtatagal, o kung kailan sila muling mapapadaan muli. normal lang ito, sa totoo lang. pero masakit ito sa atin lalo na kung malaki ang inaasahan natin sa mga partikular na kaibigan.

lumaki akong palakaibigan at madaling makilala ng lahat, isa talaga sa maipagmamalaki ng kahit sino. sa kabilang banda, hindi ako madaling magtiwala sa kung sinu-sino man dahil na rin siguro sa mga mapapait na nakaraan. marami ang nagtitiwala sa akin; tumatakbo papalit kung mayroon mang problema, o kung may kailangan lang mapaglabasan ng sama ng loob. natural na ang aking pagiging "shock absorber," at ang kalihim ng karamihan. wala akong maisip na matinong dahilan, pero sabihin na nating naging talento ko na rin ito...

sa mga kaibigang madalas kong nakakasama, nakakapalitan ng ilang mga kwento, iilan lang talaga ang napagsasabihan ko ng saloobin ko. hindi ako makwentong tao, lalo na kung sarili na ang pinag-uusapan. kaya kong makipag-usap sa kahit anong klaseng paksa ang maisip, maliban lamang sa sarili. siguro'y mas gusto ko lang ang makinig sa kwento ng iba at magsasalita lang kung hinihingan ng opinyon. ni ang magsimula ng isang matinong usapan ay hindi ko magawa, dito ako nagiging mahiyain.

pero hindi naging hadlang dito ang pagiging matapat at totoo sa kanila. hindi ko kinailangang magsinungaling maging plastik para lang makibagay sa ibang tao. nakikilala lang talaga ako ng karamihan kung ano ang nakikita't naririnig nila mula sa akin. kakaunti lang ang nakakaintindi ng mga tinatago ko't pinapaniwalaan ko.

kaya mahirap para sa aking ang maghanap ng isang kaibigan na buo kong maipagkakatiwala ang aking sarili. siguro ang ganung klaseng ideyal na relasyon ay nakukuha rin sa patuloy na komunikasyon sa isa't isa. dahil doon naman talaga nagkakakilala ang dalawang tao lalo eh.

may nakilala akong kaibigan, na hindi ko inaasahan na magkakalapit din kami. dati ay nagkukrus lang kami ng landas, hanggang sa isang araw ay bigla na lang kaming pinagtagpo ng pagkakataon. hindi niya ikinahiyang mag-open up sa'kin, inamin ang ilang mga bagay sa harap ko, at tinanggap ko siya ng walang alinlangan. dito nagsimula ang isang bumubuting samahan.

nagpatuloy ang lalong pagkilala namin sa isa't isa dahil sa patuloy na komunikasyon, magtetext kami kung may pagkakataon (noon ay hindi pa uso ang UnlimiTXT), o kung minsan ay sa YM. mag-uusap sa telepono hanggang madaling araw, anuman ang marinig namin sa radyo o kahit anu pa man ay pinatulan namin. minsan tahimik ang magkabilang dulo ng linya, pero okay lang sa'min yun, hanggang sa isa sa'min ay antukin na. mahilig kaming makinig sa mga tugtugin pumipitik sa'ming mga damdamin, at uulit-ulitin niya kung talagang ramdam niya ang mga titik ng awit. sa mga katuwaan namin nagiging isip-bata kami, at maselan kung seryoso. ibang klaseng samahan, nagkakampihan at naroon pa rin ang tiwala. kahit iba na ang tingin ng mga taong nakapaligid sa'min, hindi pa rin kami nagpatinag.

hay... ang sarap sariwain ang mga araw noon. mahirap nang balikan at ulitin dahil ang kaibigang ito ay iniwan na ako't pinagpatuloy na niya ang buhay niya na hindi ako kasama. ang mas masakit pa doon, nagmukha akong tanga sa kakaasa na babalikan niya ako para akayin muli.

masyadong biglaan ang mga nangyari, hindi ko maipaliwanag. nagbago ang lahat sa isang kislap. na sa tuwing nagkikita kami ay parang "magkakilala" na lang ang turing niya sa akin. wala na ang kamustahan na dati'y may kasama pang kakulitan. wala na ang unahang magbatian sa YM, ang mga text na pangangamusta. wala na samahan hangga't mapagod ang isa. wala na ang daungan ng problema. hindi na tulad ng dati.

hindi ko alam kung naninibago pa rin ba ako o kahit papano'y nakausad na'ko. alam kong may sarili din akong buhay na kailangan kong harapin ng mag-isa, pero hindi ibig sabihin nun na kailangan ko nang bitiwan ang mga taong nauugnay sa aking nakaraan.

siguro nga hindi ko pa kayang mapag-isa. dahil ko nakakayanan ang maiwan ng tao. sa kaibigan kong ito, marami akong gustong sabihin sa kanya. at umaasa pa rin ako na maibalik ang dati.

MASAKIT ANG MAIWAN

isa sa pinakamasakit na karanasan sa buhay ng tao ay ang layuan at iwanan ng iba. dito rin napuputol ang ugnayan sa isa't isa habang pilit ng bawat indibidwal na ipagpatuloy ang kanya-kanyang buhay na hindi na tulad ng dati. sa kabilang banda naman ay natututong bumangon muli at magkaroon ng tiwala sa sarili...

ngunit hindi sa lahat ng pagkakataon nakikita at naaabot ang liwanag na magpapakawala sa isang taong nalunod sa sariling kalungkutan at kasrinlan...

sa murang edad pa lamang ay maaari na'ng makaranas ng mga sitwasyong susukat sa tibay ng loob. pinakamatindi na siguro ang maiwan sa ere ng isang kaibigan. isang ordinaryong araw matutuklasan mo na ang bigla na iniiwasan at nilalayuan ka na ng isang kaibigang itinuring mo nang kaakibat mo hanggang kamatayan.

nakikita kayo ng mga taong nakapaligid sa inyo na sobrang malapit sa isa't isa. may mga iba kayong kaibigan na namamangha't naiingit sa inyong samahan. laging kayo ang magkadikit, magkakampi at walang humpay sa pag-uusap ng kahit anong paksa na maisip ninyo. sa'yo maghahanap kung siya'y nawawala at kinakailangan ng iba. nakakapagtago kayo ng sikreto, nagsasabihan ng totoo. para bang mayroong nabuong isang namumukod-tanging relasyon ang namamagitan sa inyong dalawa. hindi lang basta-bastang magkapatid, hindi rin madaling maihambing sa mga nagtuturingan na magbest friend. kapag kayo'y nakita na ng iba saka lang maiintindihan ng lahat.

anuman ang mangyari, magagawa ninyong makahanap ng paraan para makapagkomunikasyon. kayo ang pangarap ng karamihan ng mga tao ngayon, dahil wala na yatang makakapaghadlang pa sa inyong pagkakaibigan.

isang araw, nawala na lang siya sa buhay mo. hindi mo siya matawagan, matext o makausap. hanapin mo man siya'y wala kang napapala. nahihirapan kang abutin siya, masyado na siyang malayo sa iyong mga kamay. biglaan ang lahat ng nangyari, nakakagulat at masakit. dahil kung kailan alam mong kinakailangan mo ng isang taong maaasahan mo saka pa siya lumayo at nawala sa buhay mo.

ang mas masama pa doon, nagagalit ka sa kanya ng walang dahilan. nagtatanong ka sa mga bagay na hindi masagot. nasisisi mo siya sa mga walang silbing bagay. ngunit wala ka pa ring ideya kung bakit ka iniwan at hindi na kinakausap pa. alam mo sa sarili mo, na mahirap ang naging desisyong niya para maputol ang ugnayan ninyong dalawa. sabay kayong haharap sa mundo ngayon ng mag-isa, at wala na siya para sumalo sa dunong mo.

masakit ang maiwan. para kang namatayan ng isang mahal sa buhay mo.

DUGO NG HIDWAAN

darating rin pala ang pagkakataon sa buhay ko kung saan hindi ako makapagpili kung ano ang mas importante, ang mas mahalaga, ang mas matimbang. hindi ko malaman kung ano ang uunahin ko at kung ano ang mas nangangailangang pagtuunan ng pansin.

ang nagiging mas mabigat pa ay ang katotohanang hindi naman titigil sa pag-ikot ang mundo o katapusan man lang ng buhay ko. gising ako sa katotohanan na hindi naman ganung kalaking bagay ang pinoproblema ko pero dala-dala mo ito't pasan mo sa mahabang panahon.

hindi madali itong bitiwan. ito ang mga sandaling babalikan mo ang nakaraan para tamasin muli ang pinaniniwalaan mong saya, kung saan ka nakadama ng ligaya.

ano ang mas matimbang? titignan mo kung alin ang mas naging malaki ang naging bahay sa buhay mo. hahanapin mo kung alin ang mas malaki ang naging epekto nito sa'yo. iisa-isahin mo ang mga bagay na nagpapakapit sa'yo sa kanila.

ano ang mas mahalaga? ano ang mas importante? malalaman mo na sarili mo pa rin ang iniisip mo. kapakanan mo pa rin ang magdedesisyon kung ano ang iyong patutunguhan. hindi iba ang magdidikita kung ano ang tama. ang puso't utak mo'y naguguluhan sa mga nangyayari sa loob mo.

ang hidwaan ay hindi kailanman maibabaon. anuman ang piliin, ang unahin, sa huli'y mapapaisip ka kung ano kaya ang mangyayari kung ang hindi ito ang napagpasyahan ng sariling damdamin.

matakot ka, dahil ang pinaka-ultimong makakalaban mo ay ang sarili mo lamang.

YOUR CONSTANCY

should i trust you?

are you the one who i should go to in my times of despair? are you the one who i can run to when there's no one else to be there for me? are you the one who'll comfort me when i'm down and helpless?

the problem is, even you can't rescue me from this darkness.

the worse part of it is, i've grown to love you more than i expected. you are not aware of this, i am sure. even if the people around us are not certain with what they are saying. and no one believes until they'd see it.

that's the problem of constancy. and it's a matter of dealing with a relationship that continues to learn and grow. no one notices it until the other is not around. all alone it would be just thinking and wondering how soon is now.

with a simple smile and soft hello, it's already enough to brighten the day. even tantrums can be blown away, knowing it's only one person who could take those away.

but today it's different. and i'm still wishing everything would be just fine. that later you would come and deliver me from this agony. you were there, alright. but you just watched me fall into a pit of sorrow. i died there thinking only of you. it's painstaking.

i need you. and if not now, soon could not wait. i'm falling apart.

LOVE REATTEMPTS

sa pangalawang pagkakataon, gusto mong bumangon muli at iwagayway ang sariling bandila. sinubukang tumayo muli mula sa isang mapait na pagbagsak at paghulog. sinasabi mo sa sarili mo na hindi ka na muling magkakamali at sisiguraduhing makukuha mo na ang gusto mo...

umakyat ka ng pagkataas-taas, naniniwala kang tagumpay ay halos maabot mo na. ngunit ang pinakasentro ng pagsusulit ay ang paghuhulog sa sarili. dito mo malalaman kung sasaluhin ka ba o hinde. you're falling in love, but would anyone catch you?

hesitated, and then left. yun lang naman ang ginawa niya sa'yo. talagang masakit iyon; kahit unang beses mo pa lang ay parang hindi mo na kakayanin pa at parang nagbalak ka pang magpatiwakal. pero matapos ang matinding pag-iisip, nalaman mo na hindi pa tapos ang lahat at susubukan mong muli.

ang problema nga lang: siya ulit ang iyong finish line. narito na yung mga sandaling sasabihin mo sa sarili mo na okey lang na hindi ka na mahalin pabalik, basta appreciated ang effort at hindi iniiwasan o binabalewala. pero parang hindi ka na nag-iisip.

sa una mong pagsubok, ginusto mong maging bahagi ng buhay niya (at maging bahagi siya ng buhay mo). hindi ka nagtagumpay. at sa second attempt, sariling sakripisyo ang gusto mong mapansin niya. ito ang isang kamalian na kailangan bigyang pansin.

ano ba ang habol mo sa kanya? ito dapat ang tanong na tumatatak sa utak mo. sa lahat ng ginagawa mo sa buhay, lahat ng yan ay may goals na aabutin mo. ganun din dapat sa aspeto ng panunuyo o panliligaw. dapat may "expected results" ka, may objective sa kanya.

goal mo na ba ang mapansin niya? hanggang saan ba ang habol mo? ano ba talaga ang gusto mong mangyari sa mga pinaghihirapan mong mga effort? balak mo bang maging kalaguyo niya, MU o best friend? ito marahil ang isa sa pinakamahirap sagutin na tanong sa talambuhay mo. hindi basta-basta ang sagot; hindi simple, komplikado ang pagpapaliwanag.

gusto mong maging best friends kayo kaya "nililigawan" mo siya muli, hindi yung gusto mong mapansin ka niyang muli at masaya ka na dun.

martir ka, binabansag mo ang sarili mo niyan. pero hahayaan mo bang maging tanga ka na lang kung hindi mo alam talaga ang nais mo sa buhay mo? sa kanya?

ONE-WAY PAG-IBIG

sa isang pag-ibig na hindi mo likas na maintindihan, mararamdaman mong mayroong butil ng galit ang namumuo na nakatago lamang sa tabi-tabi. ito yung mga sandaling maiinis ka dahil wala kang maisagot sa lahat ng mga tinatanong mo.

ang masama pa doon, kahit gaano na kasimple ang tanong, mahirap pa rin sagutin. mahal ko ba? sigurado ba ako sa nararamdaman ko? oo man o hinde, tatahimik ka na lang at sasakit lang ang ulo sa kakaisip.

one-way pag-ibig. maraming klase ito. isa na ang sinasarili mo lang ang nararamdaman mo't walang ibang nakakaalam pa. sa sobrang dami ng iyong iniisip, hindi mo alam ang totoo kung sigurado ka ba sa nararamdaman mo. o kaya naman ay inaalam mo kung tama ba yung nararamdaman mo saka mo sasabihin sa kanya [o sa iba, for that matter].

dahil doon, hahantong sa ideya ng pagkakaroon ng crush. hindi ka naman kasi sigurado eh, mahal mo ba? o baka crush mo lang. tutal yung pinapakita mo naman na napapansin ng iba eh yung mga bakas ng pamumula at hindi maipaliwanag na ngiti.

at hinahayaan mo lang sa ganoong sitwasyon...

hindi magtatagal, maiinis ka lalo sa sarili mo. iisipin mo kasi siya ulit at titignan muli kung ano ba talaga ang nararamdaman mo sa kanya. pwedeng sigurado ka na't bubuksan ang puso, pero hindi mo pa rin sinabi sa kanya.

alam/pansin ng iba, hinayaan mo lang. wala siya ideya, hinayaan mo lang. ang importante lang naman sa'yo ay mapakita mong mahal mo siya. sasabihin mo pa sa sarili mo, "kahit wala nang kapalit basta masaya siya."

sa paglipas ng panahon, magagalit ka. parang lahat ng pinaghihirapan mo ay hindi man lang binibigyang pansin. minsan ay tatanungin mo sarili mo kung saan ka nagkulang at hindi niya maramdaman ang nararamdaman mo. sana sinabi na lang sa kanya ang totoo noon pa man, pero ang totoo lang niyan ay takot kang masaktan dahil ayaw mong matanggihan ka at ang lahat ng paghihirap mo.

one-way pag-ibig. madaya. hipokrito. puta. ang ibang mga klase ay kahawig nitong sitwasyon [kung kailangang ikwento, sa susunod na lang]. sa sobrang pagtitiis at pagkukumbinsi sa sariling lahat ng paghihirap ay ginagawa alang-alang sa kanya, hindi napapansin na humahantong rin sa pagiging kulang sa pagiging makasarili.

importante din ang maging selfish minsan. hindi sa lahat ng oras ay matutulungan o mamahalin mo ang ibang tao. hindi rin lahat ng mamahalin o tutulungan ay ganun rin ang gagawin sa'yo kahit maghanap ka pa ng mga may utang na loob sa'yo.

ang buhay ay hindi naging patas kailanman. lahat ng bagay ay may nauukol na kapalit.

IKAW AT AKO SA KANILA

ang katotohanan, kung magbiro, ay sadyang hindi isang laro lamang. ito'y isang drogang madaling malulungan ng isang taong hindi binabantayan ang kanyang sarili pati na rin ang paligid. kung hindi maingat, mahuhulog ka sa nailatag na patibong.

talaga bang makatotohanan ang mga kantyawan na pinaririnig ng mga kaibigan? bakit kailangan pang humirit dahil sa sariling kagustuhan lamang at walang matinong basehan? dapat bang maniwala sa nakikita ng karamihan?

paano kung iba ang alam ng lahat ng nakapaligid sa'yo sa sarili mong pinaniniwalaan? paano kung sadyang malaking impluwensya ang mga tao na kahit ano pang paliwanag ang gawin mo ay wala na ritong papansin? paano kung sa sandaling iyon ay malaman mo na ang kalaban mo na pala ang buong mundo?

ang mahirap kasi dito, maimpluwensya ang iba, at hindi maiiwasan sa tao na maniwala sa nakikita niya? kahit kayong mismong dalawa na ang dawit, at kayong dalawa lang ang nakakaalam ng katotohanan, wala pa ring maniniwala kundi kayong dalawa lamang. mas mabuti na yun kesa ikaw lang laban sa kanilang lahat.

kayong dalawa na lang ang natira. ang isa't isa na lamang ang maaasahan mo at wala nang iba pa. hahadlang man muli ang ibang tao'y balewala na lang ito at hindi na pinapansin pa. napag-usapan naman ang dapat gawin, at ang hindi malaos-laos na balita... walang dapat katakutan at ikahiya, wala namang totoo sa sinasabi nila eh.

mapapangiti ka na lang sa mga sinabi niya't gagaan muli ang loob. kung anuman ang gumugulo sa isip mo'y naibsan ito ng mga simpleng salita't ngiti. ngunit hindi magtatagal ay mararamdaman mo rin. babalik sa alaala ang mga sinabi nila, at magsisimula ka na ring maniwala sa kanila. ang sarili mong prinsipyo'y nabalewala rin sa huli.

gusto mo pala talaga siya. ano ngayon ang totoo?

MAHAL KITA NILA

hindi ko ba alam kung may dapat sisihin sa mga nangyayaring pagkabog. ni wala akong ideya kung ano ang magiging kasalanan. ang puso ko ngayo'y dumadaan muli sa isang purgatoryong pinalilibutan ng mga mapanlait at mga taksil na uwak. at hindi ko na talaga maintindihan ang sitwasyon, masasabi ko pa ba kung hindi ko nagugustuhan itong nangyayari sa'kin gayong...

sino nga ba naman ang hindi magdadalawang isip na paghinalaan ka na may namamagitan sa inyong dalawa dahil lang sa inyong labis na pagsasama? hindi na rin maipagkakaila kung gaano na ninyo kakilala ang isa't isa, dahil sa hindi maaari nang tanggihan ang pagpapalit komunikasyon sa iba't ibang paraan. ang isa'y nabubuhay para sa iba, ganun kayo sa kanilang mga mata.

ganun kaeksakto ang mga naging eksena sa buhay ko. ang mas nagpagrabe pa dito ay hindi lang isang beses nangyari sa'kin ito. sa totoo lang ay ngayon ko muli dinadaan ito.

hindi na nga ba ako natuto't pabalik-balik ako sa mga nangyari sa'kin sa nakaraan? kung umuulit man ang aking naging kasaysayan, ibang tao naman ang mga nasangkot. ang pagkakataon nga naman, kung totoo'y parang imposible.

dahil sa kanila, napamahal ka na sa akin. naging isa kang importanteng tauhan sa kwento ng sarili kong buhay. ngunit ang problema lamang ay walang nakakaalam ng eksaktong dahilan kung bakit, maski ako ang tanungin ay magbibigay lang ako ng maraming dahilan.

tama ba kung sisihin ko ang mga taong nakapalagid sa'min dahil sa kanilang mga tukso, hirit at pagpaparinig sa amin? tama ba kung sisihin ko ang sarili ko dahil nakilaro ako sa mga biruan nila na hindi nagtagal ay naging seryosohan na? tama ba kung sisihin ko ang taong nagpahulog muli sa aking damdamin dahil lamang sa aming madalas na pagsasama at sa mas malalim na pagkakakilala, sa pagtuklas ng aming mga hinaing, sikreto at iba pang personal na bagay?

dahil sa kanila, napamahal lang lalo ako sa'yo. dahil sa'yo, napamahal ka lang sa akin. dahil sa mga pinaggagagawa ko, napamahal ka yata sa akin.

ngunit hindi rin solusyon ang paglayo nating dalawa, o ang pagputol ng komunikasyon sa isa't isa. maaaring lumala ang sitwasyon, hindi lamang sa pisikal na bagay, pati na rin utak natin ay hahamakin tayong konsensyahin sa pilit na nagiging katotohanan.

ang tanong ngayon: ano ba talaga ang pwedeng gawin? alam mo ang tungkol sa bagay na ito. hindi na ako nagiging sigurado sa lahat ng mga sinasabi ko. alam ko sa sarili ko na naging tapat naman lahat ng mga salita ko at wala akong ibig saktan ka.

sana'y naiintindihan mo ako. kailangan kita.

BILANG ANG ARAW MO

...kayong mga 'di marunong tumupad sa usapan. sana alam mo kung gaano mo sinisira ang araw ng mga taong pinakuan mo. ang naging problema pa dun, pinagpapatuloy mo lang ang katarantaduhan mo. hindi mo kasi napapansin na sumosobra ka na. ang ayoko pa naman sa lahat ay yung mga taong walang isang salita. kayo dapat ang unang mamatay dahil hindi umuunlad ang ibang tao dahil sa inyo. hindi ninyo nga kami hinahatak pababa pero pinipigilan ninyo naman kaming umakyat. nadadamay kami sa kalokohan ninyo. mamatay kayo sana sa isang matinding lason.

...kayong mga manhid. kailan ninyo ba mararamdan ang katotohanan mula sa ibang tao? bakit ba ninyo patuloy na iniiwasan na masangkot sa mga nararamdaman ng ibang tao? ang katotohanan kasi dyan, pride ang pinapairal ninyo. hindi ninyo siguro napapansin pero pinahihirapan ninyo na rin ang mga sarili ninyo dahil ayaw ninyong masaktan, lalo na ang magmahal. mamatay kayo sana sa isang sunog.

...kayong mga plastik at sinungaling. hindi ako yung tipo ng tao na madaling maloko sa mga matatamis ninyong salita. isa akong psychoanalyst, alam ko ang mga pangitain ng mga kalokohan ninyo. huwag ninyong piliting alam ninyo na ang lahat at kaya ninyong kontrolin ang ibang tao. hindi lahat ng kinikilos ninyo ay nakakatuwa o nakakakumbinse. nakakatawang isipin na ang niloloko ninyo lang ang sarili ninyo. mamatay kayo sana ng mga putok at naiwang bala dyan sa ulo ninyo.

hindi na ako makapaghintay pumatay. masaya sigurong makita ang mga kaaway mo na nagdudusa at nauubusan na ng oras sa lupang ito. huwag kayong mag-alala, mawawala rin ang sakit.

YOU GO

we've been together for some time now, i admit. and i do not deny the fact that in the short span of time, we've come to grow with one another. each of those days, we'd be clutching one another until we come to the end of suffrage and realize that it's time to move and get on with life.

move on and let go, that's what we did.

what i know, what i should know by heart, is that we could have matured already to know our own decisions and which directions to take. but i just couldn't let go...

i couldn't let you go, not now.

i'm seeing you now, better than before. no more are you sad and hopeless. you did not show weakness and vulnerability. you are not the person anymore who easily breaks down to cry just because you discover some unbearable truth. you're new to me, but still the same old friend that i have come to know.

the verge of knowing, the edge of falling... falling for you.

the search for truth continues. and i'm trying my best to resolve this immediately. no, this situation that i'm going through does not hinder my everyday activities. this is just to make sure that i am nothing misleading myself into a realm of nothingness. it's not of my concern if i should be hurt or go head... in time i will understand.

...because i have to.

SARILI MO LANG KALABAN MO

akala mo tapos na ang lahat. akala mo okay na ang lahat at wala nang problemang maaari pang mamamagitan sa inyong dalawa. akala mo tapos na ang lahat ng kaguluhan at naresolbahan na ang mga problema. akala mo magaan na muli ang pakiramdam mo't malaya ka na mula sa pagkakasakal sa'yo ng konsensya mo.

nagkamali ka pala... sa katunayan ay nahaharap ka lang ngayon sa mga mas malalaking hamon ng sarili mong buhay.

nariyan pa ang pagpipili. hindi mo alam ngayon kung sino ang mga tunay mong mga kaibigan, yung mga nakikisama lang, at yung mga tawag-pansin. nalilito ka kung sino ang dapat pagkatiwalaan at asahan. magsisimula na rin ang iba pang away sa mga taong nakapaligid sa'yo. wari'y hindi dapat gantihan sila pero nakikilala mo lang sila lalo sa ganoong paraan.

maiinis ka sa sarili mo. mapapaisip ka ng malalim. mapapatanong ka kung tama ba ang lahat ng naging desisyon mo. magdadalawang isip ka ngayon sa mga hakbang na gagawin mo. lahat ng mga bagay ay tila babagal ang takbo dahil hindi mo pa rin mapagdesisyunan kung ano ang tama sa mali, kung sino ang tama, ang wagi.

hawak mo ngayon ang cellphone mo. hindi mo maisip kung sino ang itetext. ni hindi mo alam kung hihingi ka ba ng payo, ng tulong, o naghahanap ka lang ng malalabasan ng sama ng loob mo. nalilito ka na. at lalo ka lang maiinis sa sarili mo.

galit ba ang mundo sa'yo? bakit kailangang magkaganito, magkagulo? wala na bang paraan para maatim ang pangarap na buhay, tahimik, lahat nasa ayos, walang nag-aaway, lahat nagkakaintindihan. hanggang kailang ba magdurusa pa lamang sa isang buhay na kung saan mapapalagay ang loob.

ngayon, sasabihin mo sa sarili mo na magbabago ka na. hindi na ikaw ang tulad ng dati. pilit mong ipagmamalaki na hindi ka na basta-basta matitinag ng mga nakakainsultong salita. hahayaan mo lang na dumaan na parang hangin ang mga kaaway, susubukang hindi magpapaapekto sa mga tanto nila't umusad sa pinagkakaabalahan. tatawanan mo lang ang mga nagsusulputang abala't iiwasan ang mga humahadlang sa'yo.

matutuwa ka, malaki ang pagtingin sa sarili. iisipin mong nagsisimula na ang iyong paghihiganti. nararamdaman mong mananalo ka na rin sa wakas.

...ngunit mali ka. ikaw rin ang talo sa huli. dahil ang kinakalaban mo lang nitong buong buhay mo ay ang sarili mo. kung kailan huli na ang lahat.

IIWASAN PA RIN KITA

ayaw pa rin kitang makita.

nagawa ko nang kalimutan ka matapos ang mapait na nakaraan. tinangay na ng hangin ang masasakit na alaala na namagitan sa ating dalawa. nabura na sa aking isipan ang mga hindi katanggap-tanggap na eksena. hindi ko na pinipilit sa sarili ko na magiging maayos pa rin ang lahat, kahit alam ko nuon pa man na hindi na maibabalik sa dati ang ating napagsamahan.

nagtagumpay ako sa paglimot sa'yo para maituon ko ang atensyon sa iba pang bagay. nagawa kong kalimutan at hindi na ako naabala sa pag-iisip sa'yo. iniwan ko na ang nakaraan natin at ngayo'y buhay pa rin ako hanggang ngayon.

tapos na ang lahat sa'tin. wala na'ng kailangang balikan pa. hindi ko na kailangang pagsisihan ang mga nangyari. wala na akong magagawa kung nakatadhana sa atin ang ganitong klaseng buhay.

pero iiwasan pa rin kita.

hindi ko magagawang makita ka muli, o kausapin at tignan ka man lang. kung sakaling masulyapan kita, agad akong lilingon para makaiwas pa sa mas malalang problema. iiwasan kita para wala nang makakapag-isip na may namagitan sa atin noon. gagawin ko ito para sa'yo.

huwag mong sabihin sa'kin na nahihiya ako sa'yo. huwag mong isipin na hindi ko kayang harapin ka na may tapang at buo ang loob. kahit alam kong ma-pride ako, hindi ko hahayaang apakan ako ng ibang anino... tanggap ko ang inilaan sa ating dalawa, kahit naging mapait pa ito.

huwag ka nang magtanong pa, hindi ko rin naman maipapaliwanag sa'yo ito ng maayos kahit makapag-usap muli tayo ng masinsinan. oo, siguro miss [mahal] pa rin kita hanggang ngayon. pero ni minsan ay nagkaroon ka ng pakialam sa'kin.

hayaan mo na ako ditong mag-isa, kaya ko pa naman.

PARA SA ISANG PARTIKULAR NA IKAW

kung alam mo lang sana ang nangyayari ngayon sa mga buhay-buhay natin nitong nakaraang mga araw, mga linggo, mga buwan. madalang na tayong mag-usap hindi katulad ng dati. ang hirap nang mabalitaan ang isa't isa dahil kahit man lang ang mga kompyuter natin ay walang maitulong. wala na tuloy akong marinig mula sa'yo o kahit magtanong pa ako sa mga kaibigan natin.

para bang nawala ka na lang na parang pumutok na bula. ni hindi ko namalayan na hindi ka na pala nagpaparamdam hanggang sa kinailangan kita. kung kailan hinahanap-hanap na kita para makausap, makapiling o kahit makita man lang, hindi kita mahuli sa pinagtataguan mo. nalungkot lang ako lalo...

oo, miss na kita hanggang ngayon.

at naiinis ako dahil wala man akong magawa nang wala ka.

binabalikan ko ang mga panahong madalas tayo mag-usap. sa telepono na umaabot ng umaga dahil lamang sa mga pesteng problema ng buhay. sa text na inuubos dati ang mga load natin para lang makamusta ang lagay ng isa. sa chat na kung magpalitan ng mga salita eh parang hindi pa nagkikita ng ilang linggo. at tuwing nagsasama naman tayo, mga ngiti at kwentong interesante lang ang nababanggit.

masyado lang siguro akong nasanay na ginagawa natin ito palagi.

pero ngayon... parang hindi lang ikaw ang nawala, marami. nawalan ako ng kasama sa maraming bagay, karamay, kakampi, katunggali, at kabogchi. para akong isang adik na nawalan ng bisyo bigla, hinahanap muli ang nawala sa'kin.

siguro masyado lang akong naging makasarili at hinayaan ko ang sarili kong maangkin ka ng lubos. hindi ko inisip na isang araw ay pwede mong lisanin ang buhay ko't iwan ng mag-isa. hindi ko man napaghandaan ang mga ganitong klaseng sitwasyon.

ngayon naiinis ako sa sarili ko. hindi ko mapatawad ang isang taong katulad ko na hindi marunong matuto sa sarili niya. masyado akong umasa sa'yo, na inakala kong tatagal ang ating pagsasama. gusto ko nang umiyak pero pati iyon ay hindi ko man mapagtagumpayan.

humahantong ako sa mga puntong hindi ko madalas napagbibigyan. maaaring itong nararamdaman ko na para sa'yo ay hindi lamang ng isang kaibigan. maaaring turing kapatid o kaya'y higit sa isang inaakmang pag-ibig. ngunit hanggang ngayon ay pinagtatalunan pa ito ng aking utak at puso, nalilito pa hanggang ngayon...

ito ang dahilan kung bakit ko nabuo ito... dahil lamang sa'yo. hindi lamang sa kadahilanang inaalala kita, kundi kailangan kita. wala akong balak humingi ng anumang kapalit mula sa'yo. sa tagal ng ating napagsamahan, masasabi kong isa ka sa mga nakakakilala sa'kin ng lubusan.

sana mabasa mo ito... pero alam kong imposibleng mangyari iyon. aasa na lang akong darating rin ang pagkakataon. maintindihan mo lang sana ako. kailangan kita, at hindi na kailangang tanungin pa kung bakit.

THE PAIN OF LOVE

up until now, i do not fully understand the concept of love. surely it has brought me into different parts of a world i never knew they actually existed. because of this i not only what or why is it felt at the most unexpected moments, i ventured into the eye of the needle and experienced the most memorable.

yet love is not always that good. it also produced to me the pain lavishing within my veins when i willingly sacrificed almost everything and what remains is a dull, lonely soul. because of this, everything that fails is lost in a realm i never owned.

succeeding in this art is a rare and truly a gift. once rewarded one cherishes it to the point that an evil mist attempts to blind him for selfishness. out will errupt misunderstanding and nowhere will he find himself in the end.

the fear of rejection. the fear of being misunderstood. the fear of being looked down to. the fear of lust and pleasure. the fear of discrimination. the fear of outcasting.

the thoughts streaming over send shiver down my spine... i would shout out loud why the hell would a world want a balance? why does there have to be evil when good is always thought to overcome it? and why can't love conquer all if pain is the way?

i do not want to believe in it anymore. no power has ever convinced me to contrinue dreaming for it. that one day arriving seems eternity and i couldn't wait any longer. many times i've been tested and i tried to seek from it, i ended up playing the "it" and catch whatever's hiding from me. the truth does not set one free, but makes one realize what has to be done.

love is a crime. and it's killing me. it's torturing me with some i have thought would bring me out of the bloody swamp and dry me off into the sunlight. the right persons that i have believed so left. i was alone all along.

but i'm hoping... because i need it. yet i do not even know what it is... come what may, and take me to where i should be. coz i won't be staying here very long if i would not know what should be...

DREAD IS FRIEND

i need not say and brag to anyone how lucky and relieved i am with the fact that i have so many friends identifying them one by one would be impossible. thanks to the experiences and taken for granted opportunities, they pave to the success of a friendster account.

i do not deny that there are some people who i can only acknowledge through their physical appearance. i was unable to establish any significant relationship among them. blaming would be definitely useless for that matter.

this is not about how i garnered the number, nor is it on any particular buddy some entitle as their best friend. this is simply the truth to everything i have come to known. an eyewitness to the beyond of words and actions done. a nightmare embracing security without effort, with fear taking over that one day all is gone.

the thing with being around friend is energy. one is not forced to burn out the strength within he contains with himself, the sharing of the experiences, views and the essence of togetherness allows him to forget how hard that day could possibly be. all other problems and stressing situations can be temporarily cured. and for that, they have my respect.

but not at all times it is plausible to enjoy full time with them. every moment that a personal crisis arrives to get hold of me, i find it hard to crash into someone who's willing enough to catch me safe and sound. it turns out that i would suddenly find myself alone on a secluded street where it is dark and only the hustle of the wind is heard.

i may be so expressive with all that concerns me. it is not in my fear that i would allow myself to be unheard and shun out of the limelight. i believe i am powerful enough to have anyone's attention and convince them with a little bit of shaky hands yet through an interesting and funny talk, nothing seems hard at all.

i admit i am selfish and always taken aback with my own emotions. i never showed any sign of negativity whenever around friends, nor do i want them concerned with my own. i have believed solely that i could work things out on my own, without having anybody ushering me where to stand and shout aloud.

but i regret i am not fully open with who i am. it is not simply easy to tell another a problem so complicated that even i could not explain it clearly. but hints of it are the sudden stress and sentiments. it drives me crazy to know that fate does not want me to enjoy every bit of it. and it sickens me, tempting me to transform into a person anyone would definitely fear and hate.

but why would i not try to seek help is definitely out of the question. i do. i did. and i failed. everytime i try to reach out to somebody i would suddenly feel helpless and in the end, it is just a guts feeling that i know that i could not be helped by anybody. i have been selfless enough to help everybody i could, and i feel shame when i can't do it myself.

all i want now is someone to talk with. yet it would not be an easy task. i am on the verge of dying hopeless and weak. i have not been strong enough for myself... but i have to deal with it. sooner or later, everything must end. but i can not wait any longer...