i found it extremely uncomfortable upon realizing that putting up an extra effort could be a waste of time. to the most of what i've been trying to do, worthless they seem to be... expecially in the eyes of the mischievous and judgmental others.
this is not an expression of depression. rather, a big sigh to a clear blue sky that never understands. the worse part of it is that i am forced to compromise for its own sake.
at a moment i would observe these finished, put up a smile but later on take pity upon them. for time will not even allow them to breathe the world they are expected to step into.
i have to do something. but oppose to all these, i have to make things my way.
12 October 2006
02 October 2006
SIYA NG NAKARAAN
nakakawala ng ganang gumawa ng entry dito sa blogspot, ang hirap kasi magmodify ng layout eh. hindi ko tuloy maramdaman yung "urge" para gumawa o magsulat ng bago.
ang daming bumabagabag sa isip ko itong mga nakaraang linggo. sa sobrang dami hindi ko malaman kung ano ang uunahin ko't pagtutuunan ng pansin. marahil ay narinig mo na itong reklamong ito dati pa, pero hanggang ngayon kasi wala pa rin akong napatutunguhan.
binigyan ako ng isang napakahabang panahon para makapag-isip, balikan ang oras at tignan ang mga taong nakasama ko sa mga sandaling iyon. kadalasa'y may mukha ng isang kaibigan na tila hindi mabura-bura sa alaala ko. tapos na kung anuman ang namagitan sa'min noon, pero tila yata hanggang ngayon hindi ko matanggap ang kinahinatnan ng pagsasama namin.
akala ko tapos na. kaya ko na muling itakbo sa ayos ang buhay ko, naghilom na ang sugat at hindi na kailangang pansinin pa ang naging peklat na idinulot nito.
bakit kaya sa tuwing kasama ko ang iba'y nagagawa ko namang iwanan ang masamang nakaraan, ngunit sa panahong nakapag-iisa ako't nagmumuni-muni'y siya ang naipipinta ng aking isipan?naguguluhan ako. pinilit kong maniwala na hindi ko na siya kailangan, kahit masakit. ang kontrata ng aming pagkakaibigan ay napawalang bisa na, wala ring silbi kung pipilitin kong "i-renew" pa iyon. siya rin ang umayaw at lumayo.
siya marahil ang idadahilan ko kung bakit ako madalas malungkot at tila wala sa tamang direksyon sa buhay. siya ang sisisihin ko kung mawalan ako ng inspirasyon para gumawa ng mga bagay na ikatutuwa ng lahat. siya ang ituturo kong maysala sa pagnakaw ng malaking bahagi ng buhay ko...
siya lang, wala ng iba. ang puno't dulo ng lahat ng pagsisisi ng pinagdaraanan ko. hindi nga ba siya ang lumapit sa'kin noon dahil kailangan niya ako? tinanggap ko kung anuman siya, nagtagal at gumanda ang pagsasama. ngunit sa isang iglap, nawala.
mahal ko na yata siya. hindi ko alam. pero siguro nga.
ang daming bumabagabag sa isip ko itong mga nakaraang linggo. sa sobrang dami hindi ko malaman kung ano ang uunahin ko't pagtutuunan ng pansin. marahil ay narinig mo na itong reklamong ito dati pa, pero hanggang ngayon kasi wala pa rin akong napatutunguhan.
binigyan ako ng isang napakahabang panahon para makapag-isip, balikan ang oras at tignan ang mga taong nakasama ko sa mga sandaling iyon. kadalasa'y may mukha ng isang kaibigan na tila hindi mabura-bura sa alaala ko. tapos na kung anuman ang namagitan sa'min noon, pero tila yata hanggang ngayon hindi ko matanggap ang kinahinatnan ng pagsasama namin.
akala ko tapos na. kaya ko na muling itakbo sa ayos ang buhay ko, naghilom na ang sugat at hindi na kailangang pansinin pa ang naging peklat na idinulot nito.
bakit kaya sa tuwing kasama ko ang iba'y nagagawa ko namang iwanan ang masamang nakaraan, ngunit sa panahong nakapag-iisa ako't nagmumuni-muni'y siya ang naipipinta ng aking isipan?naguguluhan ako. pinilit kong maniwala na hindi ko na siya kailangan, kahit masakit. ang kontrata ng aming pagkakaibigan ay napawalang bisa na, wala ring silbi kung pipilitin kong "i-renew" pa iyon. siya rin ang umayaw at lumayo.
siya marahil ang idadahilan ko kung bakit ako madalas malungkot at tila wala sa tamang direksyon sa buhay. siya ang sisisihin ko kung mawalan ako ng inspirasyon para gumawa ng mga bagay na ikatutuwa ng lahat. siya ang ituturo kong maysala sa pagnakaw ng malaking bahagi ng buhay ko...
siya lang, wala ng iba. ang puno't dulo ng lahat ng pagsisisi ng pinagdaraanan ko. hindi nga ba siya ang lumapit sa'kin noon dahil kailangan niya ako? tinanggap ko kung anuman siya, nagtagal at gumanda ang pagsasama. ngunit sa isang iglap, nawala.
mahal ko na yata siya. hindi ko alam. pero siguro nga.
11 August 2006
TULAD SANA NG DATI, KAIBIGAN
ganun talaga ang takbo ng buhay, hindi mo maintindihan. sa paglipas ng panahon, kahit sabihin na nating sandali lang ang mga nagdaang linggo, wala na talagang nakakaalam kung ano ba talaga ang nangyayari sa bawat isa sa atin.
isang kaibigan ang aking nakilala. hindi naglaon, nagkahiwalay din kami ng landas na tinahak. walang pinag-usapan, nangyari na lang. tapos.
kung tutuusin, hindi ito ang unang beses na nangyari sa buhay ko (o maski na sa kahit kaninong nakaranas na ganitong sitwasyon). maraming tao ang ating makikilala at sadyang dadaan lang sa buhay natin. hindi natin mahuhulaan kung kailan sila magtatagal, o kung kailan sila muling mapapadaan muli. normal lang ito, sa totoo lang. pero masakit ito sa atin lalo na kung malaki ang inaasahan natin sa mga partikular na kaibigan.
lumaki akong palakaibigan at madaling makilala ng lahat, isa talaga sa maipagmamalaki ng kahit sino. sa kabilang banda, hindi ako madaling magtiwala sa kung sinu-sino man dahil na rin siguro sa mga mapapait na nakaraan. marami ang nagtitiwala sa akin; tumatakbo papalit kung mayroon mang problema, o kung may kailangan lang mapaglabasan ng sama ng loob. natural na ang aking pagiging "shock absorber," at ang kalihim ng karamihan. wala akong maisip na matinong dahilan, pero sabihin na nating naging talento ko na rin ito...
sa mga kaibigang madalas kong nakakasama, nakakapalitan ng ilang mga kwento, iilan lang talaga ang napagsasabihan ko ng saloobin ko. hindi ako makwentong tao, lalo na kung sarili na ang pinag-uusapan. kaya kong makipag-usap sa kahit anong klaseng paksa ang maisip, maliban lamang sa sarili. siguro'y mas gusto ko lang ang makinig sa kwento ng iba at magsasalita lang kung hinihingan ng opinyon. ni ang magsimula ng isang matinong usapan ay hindi ko magawa, dito ako nagiging mahiyain.
pero hindi naging hadlang dito ang pagiging matapat at totoo sa kanila. hindi ko kinailangang magsinungaling maging plastik para lang makibagay sa ibang tao. nakikilala lang talaga ako ng karamihan kung ano ang nakikita't naririnig nila mula sa akin. kakaunti lang ang nakakaintindi ng mga tinatago ko't pinapaniwalaan ko.
kaya mahirap para sa aking ang maghanap ng isang kaibigan na buo kong maipagkakatiwala ang aking sarili. siguro ang ganung klaseng ideyal na relasyon ay nakukuha rin sa patuloy na komunikasyon sa isa't isa. dahil doon naman talaga nagkakakilala ang dalawang tao lalo eh.
may nakilala akong kaibigan, na hindi ko inaasahan na magkakalapit din kami. dati ay nagkukrus lang kami ng landas, hanggang sa isang araw ay bigla na lang kaming pinagtagpo ng pagkakataon. hindi niya ikinahiyang mag-open up sa'kin, inamin ang ilang mga bagay sa harap ko, at tinanggap ko siya ng walang alinlangan. dito nagsimula ang isang bumubuting samahan.
nagpatuloy ang lalong pagkilala namin sa isa't isa dahil sa patuloy na komunikasyon, magtetext kami kung may pagkakataon (noon ay hindi pa uso ang UnlimiTXT), o kung minsan ay sa YM. mag-uusap sa telepono hanggang madaling araw, anuman ang marinig namin sa radyo o kahit anu pa man ay pinatulan namin. minsan tahimik ang magkabilang dulo ng linya, pero okay lang sa'min yun, hanggang sa isa sa'min ay antukin na. mahilig kaming makinig sa mga tugtugin pumipitik sa'ming mga damdamin, at uulit-ulitin niya kung talagang ramdam niya ang mga titik ng awit. sa mga katuwaan namin nagiging isip-bata kami, at maselan kung seryoso. ibang klaseng samahan, nagkakampihan at naroon pa rin ang tiwala. kahit iba na ang tingin ng mga taong nakapaligid sa'min, hindi pa rin kami nagpatinag.
hay... ang sarap sariwain ang mga araw noon. mahirap nang balikan at ulitin dahil ang kaibigang ito ay iniwan na ako't pinagpatuloy na niya ang buhay niya na hindi ako kasama. ang mas masakit pa doon, nagmukha akong tanga sa kakaasa na babalikan niya ako para akayin muli.
masyadong biglaan ang mga nangyari, hindi ko maipaliwanag. nagbago ang lahat sa isang kislap. na sa tuwing nagkikita kami ay parang "magkakilala" na lang ang turing niya sa akin. wala na ang kamustahan na dati'y may kasama pang kakulitan. wala na ang unahang magbatian sa YM, ang mga text na pangangamusta. wala na samahan hangga't mapagod ang isa. wala na ang daungan ng problema. hindi na tulad ng dati.
hindi ko alam kung naninibago pa rin ba ako o kahit papano'y nakausad na'ko. alam kong may sarili din akong buhay na kailangan kong harapin ng mag-isa, pero hindi ibig sabihin nun na kailangan ko nang bitiwan ang mga taong nauugnay sa aking nakaraan.
siguro nga hindi ko pa kayang mapag-isa. dahil ko nakakayanan ang maiwan ng tao. sa kaibigan kong ito, marami akong gustong sabihin sa kanya. at umaasa pa rin ako na maibalik ang dati.
isang kaibigan ang aking nakilala. hindi naglaon, nagkahiwalay din kami ng landas na tinahak. walang pinag-usapan, nangyari na lang. tapos.
kung tutuusin, hindi ito ang unang beses na nangyari sa buhay ko (o maski na sa kahit kaninong nakaranas na ganitong sitwasyon). maraming tao ang ating makikilala at sadyang dadaan lang sa buhay natin. hindi natin mahuhulaan kung kailan sila magtatagal, o kung kailan sila muling mapapadaan muli. normal lang ito, sa totoo lang. pero masakit ito sa atin lalo na kung malaki ang inaasahan natin sa mga partikular na kaibigan.
lumaki akong palakaibigan at madaling makilala ng lahat, isa talaga sa maipagmamalaki ng kahit sino. sa kabilang banda, hindi ako madaling magtiwala sa kung sinu-sino man dahil na rin siguro sa mga mapapait na nakaraan. marami ang nagtitiwala sa akin; tumatakbo papalit kung mayroon mang problema, o kung may kailangan lang mapaglabasan ng sama ng loob. natural na ang aking pagiging "shock absorber," at ang kalihim ng karamihan. wala akong maisip na matinong dahilan, pero sabihin na nating naging talento ko na rin ito...
sa mga kaibigang madalas kong nakakasama, nakakapalitan ng ilang mga kwento, iilan lang talaga ang napagsasabihan ko ng saloobin ko. hindi ako makwentong tao, lalo na kung sarili na ang pinag-uusapan. kaya kong makipag-usap sa kahit anong klaseng paksa ang maisip, maliban lamang sa sarili. siguro'y mas gusto ko lang ang makinig sa kwento ng iba at magsasalita lang kung hinihingan ng opinyon. ni ang magsimula ng isang matinong usapan ay hindi ko magawa, dito ako nagiging mahiyain.
pero hindi naging hadlang dito ang pagiging matapat at totoo sa kanila. hindi ko kinailangang magsinungaling maging plastik para lang makibagay sa ibang tao. nakikilala lang talaga ako ng karamihan kung ano ang nakikita't naririnig nila mula sa akin. kakaunti lang ang nakakaintindi ng mga tinatago ko't pinapaniwalaan ko.
kaya mahirap para sa aking ang maghanap ng isang kaibigan na buo kong maipagkakatiwala ang aking sarili. siguro ang ganung klaseng ideyal na relasyon ay nakukuha rin sa patuloy na komunikasyon sa isa't isa. dahil doon naman talaga nagkakakilala ang dalawang tao lalo eh.
may nakilala akong kaibigan, na hindi ko inaasahan na magkakalapit din kami. dati ay nagkukrus lang kami ng landas, hanggang sa isang araw ay bigla na lang kaming pinagtagpo ng pagkakataon. hindi niya ikinahiyang mag-open up sa'kin, inamin ang ilang mga bagay sa harap ko, at tinanggap ko siya ng walang alinlangan. dito nagsimula ang isang bumubuting samahan.
nagpatuloy ang lalong pagkilala namin sa isa't isa dahil sa patuloy na komunikasyon, magtetext kami kung may pagkakataon (noon ay hindi pa uso ang UnlimiTXT), o kung minsan ay sa YM. mag-uusap sa telepono hanggang madaling araw, anuman ang marinig namin sa radyo o kahit anu pa man ay pinatulan namin. minsan tahimik ang magkabilang dulo ng linya, pero okay lang sa'min yun, hanggang sa isa sa'min ay antukin na. mahilig kaming makinig sa mga tugtugin pumipitik sa'ming mga damdamin, at uulit-ulitin niya kung talagang ramdam niya ang mga titik ng awit. sa mga katuwaan namin nagiging isip-bata kami, at maselan kung seryoso. ibang klaseng samahan, nagkakampihan at naroon pa rin ang tiwala. kahit iba na ang tingin ng mga taong nakapaligid sa'min, hindi pa rin kami nagpatinag.
hay... ang sarap sariwain ang mga araw noon. mahirap nang balikan at ulitin dahil ang kaibigang ito ay iniwan na ako't pinagpatuloy na niya ang buhay niya na hindi ako kasama. ang mas masakit pa doon, nagmukha akong tanga sa kakaasa na babalikan niya ako para akayin muli.
masyadong biglaan ang mga nangyari, hindi ko maipaliwanag. nagbago ang lahat sa isang kislap. na sa tuwing nagkikita kami ay parang "magkakilala" na lang ang turing niya sa akin. wala na ang kamustahan na dati'y may kasama pang kakulitan. wala na ang unahang magbatian sa YM, ang mga text na pangangamusta. wala na samahan hangga't mapagod ang isa. wala na ang daungan ng problema. hindi na tulad ng dati.
hindi ko alam kung naninibago pa rin ba ako o kahit papano'y nakausad na'ko. alam kong may sarili din akong buhay na kailangan kong harapin ng mag-isa, pero hindi ibig sabihin nun na kailangan ko nang bitiwan ang mga taong nauugnay sa aking nakaraan.
siguro nga hindi ko pa kayang mapag-isa. dahil ko nakakayanan ang maiwan ng tao. sa kaibigan kong ito, marami akong gustong sabihin sa kanya. at umaasa pa rin ako na maibalik ang dati.
Subscribe to:
Posts (Atom)