MASAKIT ANG MAIWAN

isa sa pinakamasakit na karanasan sa buhay ng tao ay ang layuan at iwanan ng iba. dito rin napuputol ang ugnayan sa isa't isa habang pilit ng bawat indibidwal na ipagpatuloy ang kanya-kanyang buhay na hindi na tulad ng dati. sa kabilang banda naman ay natututong bumangon muli at magkaroon ng tiwala sa sarili...

ngunit hindi sa lahat ng pagkakataon nakikita at naaabot ang liwanag na magpapakawala sa isang taong nalunod sa sariling kalungkutan at kasrinlan...

sa murang edad pa lamang ay maaari na'ng makaranas ng mga sitwasyong susukat sa tibay ng loob. pinakamatindi na siguro ang maiwan sa ere ng isang kaibigan. isang ordinaryong araw matutuklasan mo na ang bigla na iniiwasan at nilalayuan ka na ng isang kaibigang itinuring mo nang kaakibat mo hanggang kamatayan.

nakikita kayo ng mga taong nakapaligid sa inyo na sobrang malapit sa isa't isa. may mga iba kayong kaibigan na namamangha't naiingit sa inyong samahan. laging kayo ang magkadikit, magkakampi at walang humpay sa pag-uusap ng kahit anong paksa na maisip ninyo. sa'yo maghahanap kung siya'y nawawala at kinakailangan ng iba. nakakapagtago kayo ng sikreto, nagsasabihan ng totoo. para bang mayroong nabuong isang namumukod-tanging relasyon ang namamagitan sa inyong dalawa. hindi lang basta-bastang magkapatid, hindi rin madaling maihambing sa mga nagtuturingan na magbest friend. kapag kayo'y nakita na ng iba saka lang maiintindihan ng lahat.

anuman ang mangyari, magagawa ninyong makahanap ng paraan para makapagkomunikasyon. kayo ang pangarap ng karamihan ng mga tao ngayon, dahil wala na yatang makakapaghadlang pa sa inyong pagkakaibigan.

isang araw, nawala na lang siya sa buhay mo. hindi mo siya matawagan, matext o makausap. hanapin mo man siya'y wala kang napapala. nahihirapan kang abutin siya, masyado na siyang malayo sa iyong mga kamay. biglaan ang lahat ng nangyari, nakakagulat at masakit. dahil kung kailan alam mong kinakailangan mo ng isang taong maaasahan mo saka pa siya lumayo at nawala sa buhay mo.

ang mas masama pa doon, nagagalit ka sa kanya ng walang dahilan. nagtatanong ka sa mga bagay na hindi masagot. nasisisi mo siya sa mga walang silbing bagay. ngunit wala ka pa ring ideya kung bakit ka iniwan at hindi na kinakausap pa. alam mo sa sarili mo, na mahirap ang naging desisyong niya para maputol ang ugnayan ninyong dalawa. sabay kayong haharap sa mundo ngayon ng mag-isa, at wala na siya para sumalo sa dunong mo.

masakit ang maiwan. para kang namatayan ng isang mahal sa buhay mo.

DUGO NG HIDWAAN

darating rin pala ang pagkakataon sa buhay ko kung saan hindi ako makapagpili kung ano ang mas importante, ang mas mahalaga, ang mas matimbang. hindi ko malaman kung ano ang uunahin ko at kung ano ang mas nangangailangang pagtuunan ng pansin.

ang nagiging mas mabigat pa ay ang katotohanang hindi naman titigil sa pag-ikot ang mundo o katapusan man lang ng buhay ko. gising ako sa katotohanan na hindi naman ganung kalaking bagay ang pinoproblema ko pero dala-dala mo ito't pasan mo sa mahabang panahon.

hindi madali itong bitiwan. ito ang mga sandaling babalikan mo ang nakaraan para tamasin muli ang pinaniniwalaan mong saya, kung saan ka nakadama ng ligaya.

ano ang mas matimbang? titignan mo kung alin ang mas naging malaki ang naging bahay sa buhay mo. hahanapin mo kung alin ang mas malaki ang naging epekto nito sa'yo. iisa-isahin mo ang mga bagay na nagpapakapit sa'yo sa kanila.

ano ang mas mahalaga? ano ang mas importante? malalaman mo na sarili mo pa rin ang iniisip mo. kapakanan mo pa rin ang magdedesisyon kung ano ang iyong patutunguhan. hindi iba ang magdidikita kung ano ang tama. ang puso't utak mo'y naguguluhan sa mga nangyayari sa loob mo.

ang hidwaan ay hindi kailanman maibabaon. anuman ang piliin, ang unahin, sa huli'y mapapaisip ka kung ano kaya ang mangyayari kung ang hindi ito ang napagpasyahan ng sariling damdamin.

matakot ka, dahil ang pinaka-ultimong makakalaban mo ay ang sarili mo lamang.

YOUR CONSTANCY

should i trust you?

are you the one who i should go to in my times of despair? are you the one who i can run to when there's no one else to be there for me? are you the one who'll comfort me when i'm down and helpless?

the problem is, even you can't rescue me from this darkness.

the worse part of it is, i've grown to love you more than i expected. you are not aware of this, i am sure. even if the people around us are not certain with what they are saying. and no one believes until they'd see it.

that's the problem of constancy. and it's a matter of dealing with a relationship that continues to learn and grow. no one notices it until the other is not around. all alone it would be just thinking and wondering how soon is now.

with a simple smile and soft hello, it's already enough to brighten the day. even tantrums can be blown away, knowing it's only one person who could take those away.

but today it's different. and i'm still wishing everything would be just fine. that later you would come and deliver me from this agony. you were there, alright. but you just watched me fall into a pit of sorrow. i died there thinking only of you. it's painstaking.

i need you. and if not now, soon could not wait. i'm falling apart.