PAANO MO AKO PALALAYAIN

sino ba naman ang hindi naniniwala na nakapagpapalaya ang katotohanan? sino ba naman ang hindi gagaan ang pakiramdam matapos ibuhos and dating naninikip at nananakal na saloobin? sino ba naman ang hindi mabubunutan ng tinik at mababawasan ang pasang dala-dala ng daigdig matapos pagdaan at lagpasan ang lahat ng pasakit at hirap?

hindi nga ba't nakapagtataka ang mga karanasang sadyang mapagtanto at sinungaling? bakit kaya hindi mawari ang sariling kalayaan na kung ang tinataya ay ang mga bagay na kapantay ang halaga? nagkakaroon nga ba ng katwiran ang pagsasakripisyo sa mga pinaniniwalaan nating hindi na ganoon kahalaga?

totoo, hindi patas kung umasta sa'tin ang mundo, ang tadhana. nakasanayan nitong magbigay ng isang mabigat na pagsubok, sa paniniwalang masusukat dito kung gaano tayo karapat-dapat para sa mga nakatakda at nauukol na bagay.

ngunit hindi ba dapat ng lahat ng mga nangyayari sa takbo ng ating buhay ay nasa ating pagmamanipula? sarili natin ang gumagawa ng desisyon, ng sariling pamamaraan. tayo ang gumagawa ng tadhana. hindi dapat tayo sumisisi sa langit sa mga kahirapan o mga pagsubok na dinadaanan. naging desisyon natin ang dumaan sa mahirap at masukal na gubat, hindi nag-atubiling maghanap ng mas maikling at ligtas na daan.

hindi ibang tao ang magiging dahilan ng ating pagbagsak. hindi ibang tao ang magiging dahilan ng ating paghihirap. ang tanging kinalaman lang nila sa buhay mo ay nakasabayan mo lang sila, tapos. hindi habambuhay sisisihin mo ang taong sumaktan sa'yo, dahil kahit papano ay may naging pagkukulang ka rin.

kung naiipit ka sa isang sitwasyon dahil nararamdaman mong iniwan ka na, hindi maaaring tumunganga't mangisi. maghanap ng paraan. walang dumadating na pagkakataon kung hindi naman ito hinahanap ng taos sa puso.

hindi sa lahat ng oras ay mali ang paniniwala mo. hindi mo lang ito naipaglalaban. kaya ang nagiging kinalabasan ay nauunahan ka na ng iba sa karera.

maaaring sabihin na impluwensiya lang sa'tin ang mga taong nakapaligid. saktan man nila tayo, paibigin, kaibiganin, o mahalin, ito'y dahil sa atin. pero hindi sila ang magdidikta kung ano ang nararapat na tahakin.

totoo, magkakaugnay ang lahat ng tao. angng taimtim at malalim na pag-iintindi ang kailangan upang masilayan ang mga dapat abutin.

sa huli, ikaw pa rin ang magpapalaya sa sarili mo.

PAG-IBIG, KAIBIGAN

ngayon ko masasabi
na madali akong nahuhulog sa taong mabait sa'kin
sa taong ngumingiti, at napapangiti rin ako
sa masarap kausap at masayang kasama
(at minsan, masarap ding yakapin).

ang problema nga lang,
kaibigan ko pa ang nakikita ko

pero naisip ko lang din,
wala naman naaabot sa isang relasyon
kung hindi dadaan sa pagkakaibigan,
ang pinakabasiko ng lahat.

dito ko rin masasabi
at sabihin na nating malaking bagay sa'kin
na sa una nga'y tumitingin ako sa panlabas na anyo
ngunit iba pa rin ang naibubunyag ng kalooban.

damdamin ang pinapagana ng utak
ngunit kasama nito'y alanganin sa sarili
kung kanyang tiwala ang pag-uusapan
humihirap lang ang mga araw na hindi siya nakikita

mahirap talagang maging maligaya
ngunit sa pagkakataong masulyapan siya
napapawi ang pinoproblemaat sumasaya ako ...kahit sandali lang

A WRITER'S HOLD

my writing is lost
and seems hard to find it
i tried my mind for any word
but my imagination just went extinct

the entity of being is gone
passion now could have been numb
insensitive my heart does not thump
my soul was eerie dead and out of love

where is my strength my life
i dare wait but ended still waiting
the wind attempted blowing me away to fade
i did not hold back and let inside the caress

touch my soul and find my light
the sanity of truth hides my path
i am blinded and threatened to flee
but this fight i only had has to last

trapped in a thoughtless mind
this world only sees a dark vast
the iris felt this silent dead white
and a voiceless cry was distant and dry

it is a sword of rust forced to drive
the smith fails to persuade the stillness
glistening cut cannot break this world apart
and each strand would stand as doom touches down

within is the only choice of hope
the surreal thinking is but a mere fog
an illusion is the puzzle be sifted through
and the real war would surface after the wake up